Miriam Wolthuis Scheeres is moeder van drie kinderen. Daarnaast is ze een “superjuf”, want ze legt zich toe op al die kinderen die pech hebben. Veel kinderen kunnen slecht zien, horen en spreken en hebben het daarom moeilijk op school. Daarvoor moeten leraren nieuwe talen leren, de taal van slecht zienden en doofstommen, maar weinig leraren doen dat. Juf Miriam kent deze talen.
Andere kinderen zijn er zo langdurig slecht aan toe, waardoor ze in het ziekenhuis liggen en dus niet naar school kunnen. Deze kinderen moeten wel heel veel levenslust ontvangen, want leren in het ziekenhuis is geen pretje, vooral als je weet dat je niet meer buitenkomt. Ook hier heeft juf Miriam gewerkt. Daarnaast hebben nogal wat kinderen een zodanig flinke tik van ouders of op straat gekregen, waardoor ze zich misdragen of op het criminele pad zijn beland. Ze gaan dan naar speciale scholen. Ze kunnen wel goed vakken leren, maar ze moeten zich leren gedragen en dat is vaak lastiger dan een vak leren. Ook daar is juf Miriam, voormalige karate koningin, te vinden. Daarbij zijn er ook kinderen met een aangeboren afwijking, waardoor ze traag leren of moeilijk communiceren. Voor deze kinderen heeft juf Miriam speciale klasjes om te leren lezen, schrijven en rekenen. Voor hen heeft ze een aparte taal ontwikkeld, want veel kinderen kunnen het tempo van de gewone school niet bijbenen. Na een tijd hebben ook deze kinderen goed door hoe ze hun agenda kunnen beheren, wat hun familie is en waar ze wonen. Dit is de Academie voor Zelfstandigheidsbevordering.
Eigenlijk zouden kinderen die minder goed kunnen leren de meeste aandacht en het meeste geld moeten krijgen om mee te doen in de samenleving. Zover zijn wij nog lang niet. Gelukkig hebben wij nog helden die het onderwijs vernieuwen.
