“Een veilige leefomgeving zou voor iedereen vanzelfsprekend moeten zijn. Dus ook voor LHBTI’s.”
Marloes, 30 jaar, woont in Amsterdam, Noord-Holland.
“Twee jaar geleden woonde ik dolgelukkig samen met mijn vriendin. Het geluk werd al snel verstoord, nadat een buurman bij ons aanbelde om te vertellen dat ‘een lesbisch stel niet welkom was in zijn straat’. Regelmatig kregen we nare verwensingen te horen zodra we de voordeur uit waren. Pogingen om erover in gesprek te gaan, verliepen moeizaam.
We kregen het advies om aangifte te doen, bij Roze in Blauw van de politie. Door melding te maken kan de politie gerichter hulp bieden en slachtoffers beter ondersteunen. Die drempel is vaak erg hoog - en bij ons ook - uit angst dat de situatie verder zal escaleren. Toch is het erg belangrijk om actie te ondernemen. Het is de enige manier om zichtbaar te maken hoe vaak discriminatie en geweld voorkomt, en waar.
Veel mensen uit de regenbooggemeenschap doen om diverse redenen juist wel of geen aangifte. Daarom reisde ik het afgelopen jaar door Nederland, om slachtoffers van anti-LHBTQI geweld en discriminatie te interviewen. Die gesprekken zijn leerzaam, aangrijpend en vaak zeer emotioneel. Mijn doel is om een effectievere aanpak te stimuleren en te faciliteren. Niet óver, met juist mét slachtoffers in gesprek. Want een veilige leefomgeving zou voor iedereen vanzelfsprekend moeten zijn.”