Het is een stille ramp. Op dit moment groeien er 251 duizend kinderen op in armoede. Bijna één op de tien.
Ze hebben geen geld voor schoolreisjes, voor nieuwe kleding, voor Sinterklaascadeautjes. En dat laat littekens achter die deze kinderen de rest van hun leven met zich meedragen.
Maar toch horen we het kabinet er nauwelijks over. De minister luidt niet de noodklok. Dit drama wordt niet iedere avond besproken aan de talkshowtafels. Dat moet echt anders. Er moet weer over gesproken worden, de regering moet met plannen komen wat ze eraan gaan doen. Dit mag niet langer worden doodgezwegen.
Ik dien een initiatiefwet in, die verplicht de regering maatregelen te nemen om kinderarmoede aan te pakken.
Daarom dien ik vandaag samen met Don Ceder van de ChristenUnie een initiatiefwet in. Die verplicht de regering maatregelen te nemen om het aantal kinderen dat opgroeit in armoede de komende jaren flink te verminderen naar uiteindelijk geen enkel kind dat in armoede moet opgroeien. En er komt een verplichting om ieder jaar te rapporteren over het aantal kinderen in armoede en de effecten van het beleid.
In ons verkiezingsprogramma hebben we meerdere voorstellen gedaan. Wij willen het minimumloon en de bijstand verhogen. Het eigen risico halveren. En de speciale gelden voor kinderen in armoede verhogen. Maar ik wil ook graag naar andere maatregelen kijken. Zolang het doel maar gehaald wordt.
We verhogen het minimumloon en de bijstand, halveren het eigen risico en verhogen de speciale gelden voor kinderen in armoede.
In Nieuw-Zeeland voerde premier Jacinda Ardern enkele tijd geleden een dergelijke wet in. En de ervaringen zijn positief. De regering van Ardern maakt echt werk van de aanpak van kinderarmoede. Tijd om dat in Nederland ook te gaan doen.
