De banengroei voor mensen met een arbeidshandicap stagneert, ondanks welwillendheid van veel partijen. Daarom gingen we op zoek naar nieuwe oplossingen. Samen met (ervarings)deskundigen, werkgevers, arbeidsdeskundigen en andere ‘mogelijkmakers’.
Tijdens een intensieve werkconferentie gingen zij op zoek naar een doorbraak. Volledig praktijkgericht, niet beleidsmatig. De insteek: 1 ‘quick win’ waarmee elke werkgever of werkzoekende bij wijze van spreken morgen aan de slag kan. Daar was een speciale werkmethodiek voor gekozen: ‘frame creation’. Bekend om zijn innovatiekracht. Want dat is, wat er nodig is.
Mensen zijn in staat om, bewust van hun vooroordelen, hun gedrag te veranderen.
Uit een eerste oriëntatie kwam naar voren dat de oplossing het beste gezocht kon worden op het vlak van beeldvorming. Tussen werkgever en werkzoekende. En dus, in de meeste gevallen, op de onbewuste stereotypen tussen iemand mèt en iemand zònder arbeidsbeperking. Want daar ligt een kans. Met deze missie kwam de groep bijeen in Den Haag en dat leverde veelbelovende nieuwe ideeën op.
De werkzoekende: doorbraak forceren
Kinderen met een fysieke of zintuiglijke beperking groeien op in een beschermde omgeving. Dat heeft, na jarenlange zorg, zijn weerslag op de mentaliteit en het zelfbeeld. Als jongvolwassene weet hij doorgaans minder goed voor zichzelf te zorgen of op te komen, heeft hij geen idee waar mogelijke talenten zitten en vertoont hij zelfs een behoorlijke dosis prins(ess)engedrag. Dat frustreert het arbeidsvindingsproces op alle niveaus. De contouren van de oplossing om uit deze impasse te komen, heeft de volgende kenmerken:
- de werkzoekende is de factor die een doorbraak kan forceren
- om de de beeldvorming te beïnvloeden, bij anderen en zichzelf
- zodra ze een jaar of 16 zijn, moeten zij gestimuleerd worden een proces van volwassenwording te doorlopen
- daarbij op afstand begeleid door een mentor
- het is een recht, geen plicht, maar met een gezonde vorm van dwang
De werkgever: selecteren op arbeidsvermogen
Onze maatschappij is erop gericht dat mensen mèt en zònder een arbeidsbeperking in gescheiden werelden leven en opgroeien. Zowel de werkgever als diens adviseurs van de HR-afdeling blijken niet in staat om een hoge mate van objectiviteit te borgen in het selectieproces. Onder andere, omdat het selectieproces gebukt gaat onder tijdsdruk. De contouren van de oplossing om uit deze impasse te komen, heeft daarom de volgende kenmerken:
- een intermediair is de factor die een doorbraak kan forceren
- door het selectieproces in hoge mate te standaardiseren
- werkgevers selecteren op basis van werknemersprofielen i.p.v. vacatures
- de werkzoekende wordt beoordeeld op arbeidsvermogen i.p.v. arbeidsbeperking
- er is dus geen sprake van persoonlijke selectie door de werkgever
Volledig journalistiek verslag => Verslag_Arbeidsvermogen Centraal_PvdA
Met deze ‘prototypen’ kunnen we een nieuwe ronde ingaan. Een eerste test, om te zien of deze ideeën werkbaar blijken. En of er inderdaad een doorbraak te vinden is.
Wordt vervolgd dus!